Hoe vliegen we dit keer naar Zuid Afrika
• 26 september 2016
Een kort verhaal van de avonturen van Marcel en Charlot
Nemen we de KLM? Of gaan we met Air France? Of een keer met South African? Of vliegen we zelf deze keer, tenslotte hebben we een huis in Zandspruit met een hangar. En we hebben twee vliegtuigen in Europa, terwijl we juist veel willen gaan vliegen in Zuid Afrika. Er is maar één mogelijkheid om dat op te lossen, en dat is inderdaad: zelf vliegen.
Dat hebben we gedaan: in 32 dagen, 24 vluchten, een kleine 60 uur in de lucht, over een afstand van iets minder dan 14000 km, van Stadtlohn in Duitsland naar hier.
Wat een avontuur was dat! Prachtige landschappen, grote cultuurverschillen, grote klimaatverschillen, grote mentaliteitsverschillen.
Over 20 verschillende landen gevlogen, geland in 13 daarvan, 5 verschillende talen, 9 verschillende muntsoorten.
Het papierwerk
Voor de meeste landen moesten we minstens 72 uur van te voren een hele hoop papierwerk inleveren voor een overvlieg- en landingsvergunning, die op zijn beurt maar 72 uur geldig was. Dat loopt natuurlijk wel eens fout, en dan vind je jezelf na de landing urenlang op het politiebureau om de zaak recht te praten en te betalen.
Brandstof, een schaars produkt
Ook moesten we natuurlijk voor de hele route brandstof regelen, dat was een apart probleem omdat we Avgas gebruiken voor onze vliegtuigen, een speciaal soort brandstof. Dat is in Europa en in Zuidelijk Afrika probleemloos te verkrijgen, maar in alle landen die daar tussen liggen gaat dit niet zo makkelijk. De vraag is òf het er is, en hoe betrouwbaar is dat antwoord? Het is alleen te kopen per vat van 200 liter, maar het kan heel goed zijn dat er maar 188 liter in zit. Als je 470 liter nodig hebt, betekent dat 3 vaten kopen, en wat je niet kan tanken, moet je achterlaten. De plaatsen waar die vaten beschikbaar zijn liggen ook nog eens heel ver uit elkaar, soms veel verder dan wij vliegen kunnen. Wij hebben in heel Angola bijvoorbeeld niemand kunnen vinden die ons beloofde Avgas te hebben. En tussen Libreville in Gabon en Ondangwe in Namibië ligt een afstand van 2150km, terwijl wij maximaal zo’n 1100km in een keer kunnen vliegen…. Uiteindelijk vonden we als enige oplossing dat er brandstof te koop was in Kinshasa. Dat werd een avontuur op zich!
We planden daar een ‘fuel and go’ stop van 2 uur, maar het werden 2 dagen! De beloofde brandstof was er niet toen we aankwamen, diezelfde dag was er een algemene staking waardoor het ook niet te krijgen was, de volgende dag arriveerde het pas om 14:00 op het vliegveld en er was ook nog eens geen pomp, zodat we het met gebruik van een slangetje en de zwaartekracht het spul vanuit de vaten in de tanks moesten hevelen. Eenmaal klaar daarmee was het veel te laat om nog te gaan vliegen. We moeten namelijk geland zijn als het donker wordt, en met enige uren te vliegen moet je dus op tijd vertrekken. Dan maar weer in een hotel, maar niet zo ver als dat van gister, alstublieft. Het werd geregeld, op 7 km van het veld i.p.v. 25 km, dat was veel beter. Het zag er nou niet bepaald schoon uit, maar de lakens waren dat wel, dus we gingen akkoord. Toen we even later onze handen wilden wassen bleek dat er geen water uit de kraan kwam! 3 emmertjes water kregen we, en we wisten: “This is Africa”!
De volgende dag op het vliegveld nog hele discussies moeten voeren over betaling voordat we weg konden, wat waren wij blij dat we daar weg waren toen we eenmaal weer vlogen!
Vliegen over Zuidelijk Afrika
We hadden nu volle tanks en 10 volle jerrycans bij ons, vlogen naar Benguela in Angola, en ontdekten daar dat deze stad totaal anders was dan alle steden die we tot nu toe hadden gezien in Afrika. De stad was schoon! Echt heel schoon! En het verkeer reed er rustig, zonder haast. Een gigantisch verschil met alles daarvoor!
Vanaf Benguela ging alles meer gestructureerd, we konden gewoon aan de pomp tanken en alle bureaucratie ging tien keer zo snel als in de noordelijker gelegen landen.
Verschillende landschappen, verschillende talen
Het overvliegen van eerst de woestijn in het hete Marokko, Westelijk Sahara en Mauritanië, gevolgd door de langzame overgang van groen waas over de woestijn, via savanne landschap naar tropisch regenwoud was fantastisch om mee te maken.
Het ondergaan van de diverse invloeden van (voormalige) overheersers was bizar. In het noorden heten de Arabieren geïntegreerd te zijn (het is niet aan ons om dat kolonisatie te noemen), in het midden spreekt iedereen nog steeds Frans, in Angola nog steeds Portugees, in Namibië hebben we heel veel Duits gehoord, maar niet door iedereen, alleen door de blanken.
Welkom thuis op Zandspruit
Uiteindelijk kwamen we via Mariepskop hier in de buurt, en kwam Martin ons volgens afspraak met zijn Cessna halen “om ons de weg te wijzen naar Zandspruit”. Een fantastisch welkom wachtte ons hier met alle mensen die op dat moment in de Estate waren, en muziek en hapjes en drankjes en heel veel gezelligheid!
De schrijvers
Deze post is geschreven door Charlot en Marcel, huisegenaren van Zandspruit. Zij zijn twee buitengewone, geweldige mensen en wij voelen ons heel bevoorrecht dat ze op Zandspruit terecht zijn gekomen en dat wij naar hun verhalen en avonturen kunnen luisteren.
Tags: aero estate, aerolife, aeroliving, flying, lifestyle
Geef een reactie